Αναλυτικότερα για το άσυλο

Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί ιστορική νίκη του Φοιτητικού και Εκπαιδευτικού κινήματος. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η έννοια του ασύλου δεν είναι από όλους με τον ίδιο τρόπο αντιληπτή. Ένα μεγάλο κομμάτι του ρεύματος των ακαδημαιστών θεωρεί το άσυλο σαν ακαδημαϊκό ζήτημα, σαν ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας των διαδικασιών αναπαραγωγής της γνώσης. Διαχωριζόμαστε καταρχάς με αυτή την άποψη. Η έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου αποτέλεσε μια αναγκαιότητα του καπιταλισμού ώστε να επιταχύνει την πρόοδο της γνώσης. Αντίθετα τοποθετούμαστε με μια άποψη που βλέπει το Άσυλο σαν εκείνη τη θεσμική κατάκτηση του Φοιτητικού και Εκπαιδευτικού Κινήματος να μπορεί να κινητοποιείται, να ελέγχει το χώρο του και να τον διαχειρίζεται όπως αυτό θέλει (χρησιμοποιώντας το ακόμα και για να μπλοκάρει τους σχεδιασμούς του κράτους με καταλήψεις και άλλα μέσα) χωρίς να μπορεί να ελεγχθεί ή να ποινικοποιείται.

Με αυτή την έννοια η υπεράσπιση του ασύλου γίνεται κατά βάση από μια σκοπιά υπεράσπισης της δυνατότητας του Φοιτητικού Κινήματος να κινητοποιείται με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Μέσα στα ίδια πλαίσια είμαστε αντίθετη με την ποινικοποίηση της παρακώλυσης της λειτουργίας των πανεπιστημιακών οργάνων (βλ. εισήγηση επιτροπής των Πρυτάνεων). Διαχωριζόμαστε από μια λογική που βλέπει το πανεπιστημιακό άσυλο σαν μέσο υπεράσπισης της αναπαραγωγής του γνωστικού κεφαλαίου – αυτό είναι μια άποψη που μέσα της κυριαρχεί ο επιστημονισμός, μια άποψη που δεν μπορεί να διαχωριστεί από τις βασικές επιλογές του κράτους. Το υπαρκτό ζήτημα να μην μπουν οι επιχειρήσεις μέσα στο πανεπιστήμιο ναι μεν υπάρχει – διασφαλίζεται όμως και με τη λειτουργία του ακαδημαϊκού ασύλου και δεν μπορεί να στήσει μια αντιπαράθεση με το κράτος αυτή τη στιγμή.

Είναι σημαντικό να προχωρήσουμε στις παρακάτω επεξηγήσεις:

• Η έννοια του ασύλου ως τη θεσμική διασφάλιση των κινηματικών όρων δράσης του ΦΚ οφείλει να επεξηγείται εκτενώς: μιλάμε για μια θεσμική κατοχύρωση που αφήνει την δυνατότητα να υπάρξουν φοιτητικές κινητοποιήσεις. Είναι δεδομένο ότι η ακύρωση του οδηγεί σε εντελώς διαφορετικό πεδίο μέσα στις σχολές – οδηγεί στην πλήρη πειθάρχηση φοιτητών και εκπαιδευτικών. Ενδεικτικά παραδείγματα είναι η δυνατότητα μας να σπάμε ένα τμήμα με στόχο να μη πάρει μια απόφαση αρνητική για εμάς, τη δυνατότητα των καταλήψεων οι οποίες αποτελούν και το ακρογωνιαίο εργαλείο αντιπαράθεσης με την κρατική πολιτική στην εκπαίδευση.

• Η έννοια του ασύλου ως κοινωνική και πολιτική κατοχύρωση αναφέρεται καταρχάς στη νεολαία αλλά και σε όλο το λαό. Γιατί ο χώρος των πανεπιστημίων αποτελεί για την Ελλάδα το σημείο αναφοράς ιστορικών κινημάτων – το εκπαιδευτικό και κυρίαρχα το φοιτητικό κίνημα κατάφεραν να αποτελέσουν τον μπροστάρη και τον πιο ακραίο εκφραστή της λαϊκής κινηματικότητας. Στο όριο αυτών των κινήσεων το σύνολο του λαού βρήκε την υπεράσπιση του μέσα στα πλαίσια του πανεπιστημιακού ασύλου.

• Είναι προφανές ότι μια επί της ουσίας τοποθέτηση οφείλει να κάνει τον διαχωρισμό με τις πρακτικές καταστροφής των χώρων του πανεπιστημίου. Πρέπει ανά πάσα στιγμή να σημειώνεται ότι θέλουμε να υπάρχει ασυλία σε κάθε συλλογική μορφή έκφρασης της αντίθεσης με την κυρίαρχη πολιική και μόνο ένα ισχυρό φοιτητικό κίνημα και ισχυροί συσχετισμοί μπορούν να διασφαλίσουν την ορθή λειτουργία του.

Ιστορικά αναφέρουμε ότι το ακαδημαϊκό άσυλο εμφανίσθηκε πρώτη φορά στην εκκίνηση της φάσης διευρυμένης αναπαραγωγής του καπιταλισμού, την φάση δηλαδή όπου απαιτούνταν ένα κοινωνικό διαζύγιο με τον έλεγχο από την Εκκλησία και το όλο μοντέλο παραγωγής του μεσαίωνα, την φεουδαρχία και την χρόνια στασιμότητα σε αυτό τον τρόπο παραγωγής. Ο Καπιταλιστικός Τρόπος Παραγωγής για να ξεκινήσει ακριβώς να υπάρχει απαιτούσε την ανάπτυξη νέας γνώσης, γνώσης που να μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων – στην πρόοδο στην Τεχνική. Εμφανίσθηκε λοιπόν η αναγκαιότητα για ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα έκανε βασική έρευνα, θα μπορούσε να διατυπώσει τους νόμους και τα φαινόμενα με τρόπο συνυφασμένο με το τεχνολογικό process. Αυτή η ανάγκη απαιτούσε ένα πανεπιστήμιο – ακέφαλο εργαστήρι της γνώσης, μακριά από τους ελέγχους της Εκκλησίας και την κοινωνική δυσκαμψία των αδιαμόρφωτων παραγωγικών δυνάμεων και των μη-συμμαχούντων κοινωνικών στρωμάτων (μη ύπαρξη ενός σαφούς κοινωνικού συμβολαίου υπό την ηγεμονία του Αστισμού). Η απάντηση σε αυτή την αναγκαιότητα ήταν το ακαδημαϊκό άσυλο και ως εκ τούτου καταλαβαίνουμε τη διαφορά αυτής της ερμηνείας με αυτήν που αποδόθηκε ύστερα από σκληρούς κοινωνικούς αγώνες. Ήταν τελικά μια επιλογή του κεφαλαίου αναγκαία στην ιστορική εκείνη περίοδο την οποία το κίνημα κατάφερε να οξύνει σε βαθμό να καταφέρει να της αποδώσει χαρακτηριστικά θεσμικής αποτύπωσης των ενισχυμένων συσχετισμών του στη μεταπολεμική περίοδο (για τον Ελληνικό Κοινωνικό Σχηματισμό λόγω και της ιστορικής διαφοράς φάσης με τα κινήματα πανευρωπαϊκά η διαμόρφωση του ασύλου ως κοινωνικο-πολιτική έννοια εμφανίστηκε στην περίοδο της δικτατορίας).